Zdarzyło się to dawno temu. Jako dziecko jeździłam na wakacje do dziadków na wieś. 

Dziadek miał dużo różnych zwierząt. Krowy pasły się na polu, świnie pomrukiwały w chlewie, kury gdakały na podwórku. po podwórku biegały koty. Przy budzie siedział kundelek. Był też pies - As - owczarek górski. Niestety nie był tak sympatyczny jak Bella z filmu Bella i Sebastian.

Ten pies poczuł ze strony ludzi, co to znaczy ból.  Dotkliwy ból.

Dziadek przejął go od innych gospodarzy i był on jedynym człowiekiem, który mógł do tego psa podejść bez doznania uszczerbku na ciele.

No i było to tak:

As był przywiązany na łańcuchu w stodole, w której tego dnia były otwarte na ościerz drzwi. Ja z kuzynkami byłyśmy na podwórku. Zaganiałyśmy cielaki. As nas widział. Szalał z wściekłości, szczekał, ujadał, szarpał się. Z oczu wyzierała mu nienawiść.

I nagle....zatrzymał się na ułamek sekundy czas.

Myśmy wiedziały, że coś się stało. As też zauważył różnicę.

Wskazówka zegara drgnęła i czas znów zaczął biec. Tak jak i my.

Jedna kuzynka wskoczyła na traktor - mądrze. Druga kuzynka wdrapała się na słup od kabli elektrycznych - mądrze.

A ja? No cóż..., ja zaczęłam biec do domu - baaaardzo głupio.

Bo co robi pies, gdy zwierzyna mu ucieka? Goni. A że szybciej biega niż człowiek to i szybko dopadnie.

Przed wyrwaniem kawałka mięsa uratowało mnie to, że zaczęłyśmy krzyczeć i to w wysokiej tonacji. Pies się wystraszył, a ja dobiegłam do domu.

Była to dla mnie nauka, czego nie robić gdy goni nas wściekły pies.

Zastosowałam najbardziej skuteczną technikę nauki - zgodną z zasadami:

Ja zrozumiałam :-)

WNIOSEK?

Nie uciekamy przed psem, bo zacznie nas gonić i na pewno nas dogoni.