Gdy zdałam sobie sprawę z tych dwóch rzeczy, moje życie się zmieniło.

Gdy rodzic usłyszy diagnozę o niepełnosprawności dziecka, to czuje jakby dostał tłuczkiem prosto między oczy. 

 Możesz stać się, jak ktoś zmielony przez maszynkę do mięsa. A mózg masz tylko jeden.

Kiedyś byłam zaskoczona bezradnością osób z zespołem Downa. Dziś już nie jestem.

Czyli w związkach, który je niszczą emocjonalnie i psychicznie. 

Ze szczęściem, to nie jest tak, że idziesz ulicą, spotkasz szczęście i zawołasz: MAM! 

Człowiek to taka dziwna istota, która wybiera, to co zna, mimo, że się dusi i czuje skurcz w żołądku.

Nadchodzi powoli, krok, za krokiem. Pewnego dnia budzisz się, a wokół Ciebie Ona. 

Jeżeli mówimy o niepełnosprawności, to najczęściej o osobie z niepełnosprawnością. A o jego opiekunach najczęściej się milczy.