Zarówno klimat, jak i gleby duńskie są najodpowiedniejsze do upraw roślin okopowych, gdyż długiemu okresowi ich rozwoju sprzyja stosunkowo ciepła i wilgotna jesień. Uprawa roślin pastewnych o wysokiej zawartości białka jest w warunkach duńskiego klimatu albo niemożliwa, albo daje zbyt małe zbiory. W związku z tym najlepsze kombinacje paszowe otrzymuje się z krajowych pasz objętościowych (traw i okopowych) oraz. koncentratów węglowodanowych (zboża). Koncentraty białkowe natomiast, w postaci roślin oleistych, muszą być importowane. Uprawa roślin okopowych rozszerzyła się jeszcze pod koniec ubiegłego stulecia, wraz ze wzrostem znaczenia hodowli bydła. Odtąd powierzchnia tych upraw i produkcja stale wzrastają. Podobnie jak w przypadku zbóż większość zbiorów przeznacza się na paszę. Początkowo uprawiano przede wszystkim rzepę, następnie wprowadzono buraki liściowe (boćwina) i buraki pastewne. Zawartość suchej substancji waha się w nich od 9 do 24% i składa się w większości z węglowodanów, a tylko w 10% białka. Liści przed kilkudziesięciu laty w ogóle nie zużywana na karmę. Obecnie są one cenione ze względu na wysoką zawartość białka. Ostatnio rzepę uprawia się jeszcze tylko w zachodniej i północnej Jutlandii, gdzie daje stosunkowo dobre plony, zwłaszcza na glebach piaszczystych, na których jesienne przymrozki zagrażają lepiej plonującym ziemiopłodom.
